Złote Jezioro

Linette

Złote Jezioro - swoją nazwę otrzymało ze względu na to, że jego wodach często można znaleźć odłamki złota. Jest to niewielkie jezioro, ale często odwiedzane przez zwierzęta łowne, oraz dzikie koty. Woda jest czysta, nadaje się do picia, ale pływają w niej ryby, które można łowić. Jezioro jest pewnego rodzaju legendą, ponieważ krążą o nim opowieści, które głoszą, że złoto w nim się znajdujące, zostało tu wrzucone przez ludzi, którzy ukradli je pewnemu stadu. Po tej kradzieży zostali brutalnie zabici przez stado.

Mistick

Nad jeziorkiem znalazł się Mistic'ka - Tu! Tu! Ru! Tu! - Nucił sobie jakąś piosenkę ale nagle przypomniała się jego ulubiona! - Panienko pod Twe okienko uderzam jak ułan, to ja Luis Fernandez Mez Don Juan, to jedna z moich taktyk, styl a'la romantyk błyszczący intelektem, tajemniczy jak sekret, szalony jak break dance, wpadnij w moje szpony, to pewne - będzie nieźle hardkorowo jak Onyx, mam pomysł, tylko mi uwierz, daj się uwieść, ej pomyśl - ja i Ty i gromy z nieba, nie bacz na przeciwności - rozpal serca płomyk, dla Ciebie pisał bym wierszem poezji tomik. oh, jesteś wybuchowa jak proch, nawijam, dla Ciebie Włoch wykrzyknąłby - "Mamma mia", jesteś pięknym zjawiskiem, iskier trzask czas dla nas - dzwony miłości już biją na alarm, hipnotyzujesz jak morska syrena dziewko, nie przestane śpiewać Ci serenad, choć śpiewam kiepsko. - Tak to jego ulubiona!

Linette

Kocica zwróciła wzrok błękitnych ślepi na nieznajomego, który zbliżał się do niej i był całkiem niedaleko. Usłyszała nuconą piosenkę, której na szczęście nie znała. Ona interesowała się zupełnie innymi brzmieniami. Kocica machnęła ogonem, pod koniec owijając nim łapy. Zastrzygła uchem i oblizała pysk, patrząc na zbliżającego się nieznajomego. Postanowiła, że nie odezwie się pierwsza, bo chciała się dowiedzieć, czy nieznajomy zna jakieś maniery.

Mistick

Mezzo usłyszał szelesty i powoli zbliżał się do samicy - Ktoś ty? Zapytał się i wysuną pazur przy szyi nieznajomej.

Linette

Jestem Linette. - Mruknęła, odsuwając łapę nieznajomego od swojej szyi. - Pazury zachowaj sobie na później. - Dodała, mrużąc oczy i suwając długim ogonem po ziemi. - Przedstawisz się w końcu? - Spytała, patrząc na niego.

Mistick

- Może? - Zażartował i ukłonił się po dżentelmeńsku - Jestem Mezzo Księżna Pani! - Zażartował i zasłaniał łapą pysk żeby nie widziała głupiego uśmiechy Mezza...

Florence

I tu, przybiegła Flo niby ścigając się ze swoją wyobraźnią przedstawioną w postaci drugiego młodego rysia. Kocica skakała, robiła piruety i salta do przodu i do tyłu. Na pyszczku rysicy gościł uśmiech nadzwyczaj radosny i szczęśliwy. Po chwili Florence przez swoją nieuwagę wpadła na geparda królewskiego.
- Ojej, przepraszam. - Oznajmiła chichocząc zabawnie. Wstała, uniosła malutkie oczka w górę, tak aby ujrzeć postawę nieznajomego. Młodą samiczkę ogarnęło przerażenie. Owy samiec był duży... nawet bardzo duży. Flo z trudem przełknęła ślinę i cofnęła się, lecz wzrok jej nadal utkwiony był w nieznanej jej postaci.

Mistick

Mistick spojrzał na młode - Nic się nie stało. Jestem Mistick, a ty? - Powiedział słodkim głosem - Nie bój się, nie zjem cię mam tylko straszny wygląd - Prychną i podniósł mała i zacz a łaskotać ją po brzuchu.

Florence

- Jestem Florence, a to jest Radek. - Powiedziała wskazując łapką... na nic, a przynajmniej było to niczym dla innych. Flo miała wybujałą wyobraźnię. Według niej Radek był rysiem w jej wieku, z którym się przyjaźni i często ściga się z nim na otwartych bądź nie otwartych przestrzeniach. Młoda rysica zaśmiała się przesłodko, gdy ten pogilgotał ją po puszystym brzuszku. Wyszczerzyła małe kiełki w radosnym uśmieszku. Już się nie bała Mistick'a, polubiła go po zachowaniu, lecz nie po wyglądzie. Był straszny, a oczy najbardziej wywoływały we Flo ogromne przerażenie.

Mistick

- A lubisz się tak bawić? - Powiedział i postawił ją, zerwał małe źdźbło trawy i zaczął nim powoli ciągnąć po ziemi. Uśmiechną się i zaczął mierzyć Florence wzrokiem.

Florence

Młoda rysica skoczyła za źdźbłem trawy w celu złapania go.
- Ojej, ojej! Za szybko! - Mruknęła goniąc nową zabawkę. Po chwili zatrzymała się, a przez porażkę do jej oczu napłynęły łzy. Usiadła i spuściła łeb.
- Nigdy nie byłam w niczym dobra. Nawet w złapaniu jakiegoś głupiego ździebełka trawy. - Wykrztusiła z siebie płacząc. Nie mogła znieść faktu, że wszyscy są od niej w jakiś sposób lepsi.

Mistick

- Nie płacz, nie lubię gdy takie fajne dziewczyny płaczą! - Pocieszał ją - Ale tu nie chodzi żeby wygrać, tu chodzi żeby nauczyć się zaskakiwać ofiary. - Powiedział i podrapał ją za uchem.

Florence

- Ale jak nie umiem złapać zwykłego źdźbła trawy to nie złapię też swojej ofiary. - Łkała młoda co chwila ocierając spływające jej po policzkach łzy. Nigdy nie była z niczego dobra, tylko z beczenia i zwykłej idiotycznej zabawy w byle co. Flo wstała, odwróciła się od samca i powolnym krokiem udała się ku brzegowi jeziora, usiadła na piasku i wpatrywała się w przeźroczystą taflę wody.

Mistick

- Flosia? A co byś powiedziała gdyby taki gepard chciałby być twoim bratem? - ZApytał się i pomiział ją po karku. Wiedział że sie zgodzi gdyż dażył ją zaufaniem a po za tym by nie potrafiła odmówić, machną parę razy ogonem i ruszył uchem.

Florence

- N-nie wiem... - Rzekła nadal łkając cicho. Spojrzała się na niego z oczami pełnymi łez, uśmiechnęła się z przymusu, ale wzrok jej po chwili ponownie wrócił na taflę przeźroczystej jeziorowej wody. Nie była pewna co do tego sztucznego rodzeństwa. Krótko znała Mistick'a, no, krótko...